شاهنامه فردوسی

　
نامه ی پور هرمزد شاه رستم فرخزاد سردار ایرانی به برادرش
　
چـوبـخـت عـرب برعـجـم چـیـره گشت

هـــمـی بـخـت سـاسـانـیـان تـیره گشـت

پـرآمــد زشـاهــان جــهــان را قــفــیــز*

نـهـان شــد زرو گـشت پــیــدا پـشـــیـز

هـمان زشـت شـدخوب وشدخوب زشت

شــده راه دوزخ پـــدیـــد از بـــهـــشــت

دریـغ آن سـروتـاج واورنـگ وتخـت

دریـغ آن بـزرگـی و آن فـــر و بـخـت

که این خـانه از پادشـاهـی تهـی سـت

نـه هـنـگام پـیـروزی و فـرهـی ســت

بــر ایـــرانـیـان زار و گـریـان شــدم

ز سـاسـانــیــان نــیــز بـریـان شـــدم

کـزیـن پـس شــکســت آیــد از تـازیان

سـتــاره نـــگــردد مــگر بـــــر زیــان

بــریــن ســـالــیــان چــار صـد بگـذرد

کـزیـن تـخـمـه گــیـتـی کـسـی نـسـپـرد

چو بـســیـار از ایــن داسـتـان بـگــذرد

کـســی ســـــوی آزادگــان نــنـــــگــرد

تــبــه گــــــردد ایــن رنــج هــای دراز

نـشـیـبـی دراز اسـت و پـیــشـش فـراز

چـنـان چـیـره گـردد غـم و رنج و شور

کـه شــادی بـه هـنــگــام بـــهــرام گـور

نه جشن ونه رامش نه کـوشـش نـه کام

بـه کـوشــش زهـرگــونــه ســازنــد دام

پــدر بـــا پـــســـر کـــیـــن ســیــم آورد

خــورش کــشک و پوشـش گلـیـم آورد

بـپــوشــنـد از ایــشـان گـروهـی سـیـاه

ز دیـــبــا نــهــنــد از بــر ســر کــــلاه

بـرنـجـد یـکی، دیـگـــری بـــر خــورد

بــه داد و بــه بـخـشـش کـسی نـنــگرد
............................................

* قـفـیـز= پیمانه